AMOS

AMOS

KALAGAYAN SA PANAHON NG PROPETA

Ito ay panahon ng monarkiya ng Israel at Juda. Si Propeta Amos ay nabuhay sa panahon ni Haring Uzias ng Judah (Timong Kaharian) at ni Haring Jeroboam II ng Israel (Hilagang Kaharian). Ang panahon na iyon matatag ang sandatahan at maunlad ang kabuhayan ng Israel at ng Juda. Sa ilalim ng pamumuno ni Jeroboam II, ang mga muog na tanggulan ay pinatatag at pinalawak at ang mga mayayaman ay nagpakasasa sa prosperidad ng bansa. Ang kaularan ay makikita sa mga kabahayan na mamahalin at primera klaseng mga bato ang ginamit. Ngunit sa kaibla ng pagiging matatag at maunlad ng Israel, simula sa hari at mga lider ay sumamba sa mga diyus-diyusan ng mga Cananeo gaya ng naunang hari na si Jeroboam I (2Mga Hari 14:24). Ang mga mayayaman naman, sa isang bahagi, ay naging palalo at naging mga sakim. Dahil sa kanilang kasakiman kanilang pinahihirapan ang mga mahihirap. Dahil dito laganap ang kawalan ng katarungan sa mga naaapi at mga mahihirap. Dumating na ang panahon para ipaalam sa Israel ang kanilang mga kasalanan. Ipinadala ng Diyos si Amos upang ipaalam ang darating na parusa dahil sa kanilang mga kasalanan. Ngunit dahil sa walang hanggang katapatan ng Diyos sa Kanyang tipan, ipapanumbalik muli Niya ang Israel.

LAYUNIN

• Ipaalam na katulad ng mga kalapit bansa, ang Israel ay parurusahan ng Diyos dahil sa kanilang mga kasalanan kahit siya ay hinirang sa mga bansa.

• Ilahad ang mga kasalanan naging basehan ng kasiguruhan ng parusang darating sa Israel.

• Ihatid ang magandang balita na panunumbalik bilang bayan ng Diyos

BALANGKAS

1:1       PAGPAPAKILALA KAY AMOS AT PAGBIBIGAY NG KOMISYON

Si Amos ay mamamayan ng Timog Kaharian (Judah) sa Tekoa. Ang kanyang trabaho ay magparami ng mga tupa.

A. UNANG BAHAGI: Kabanata1:2-2:16    ANG HINDI BABAWIING PARUSA SA MGA BANSA AT SA JUDA AT ISRAEL

Katulad ng iba pang aklat ng mga propeta, ang paghahatol ng Diyos laban sa lahat ng bansa ay karaniwang nilalaman ng mga ito. Isa na ang propesiya na ibinigay kay Amos. Sa bahaging ito ipinasabi ng Diyos ng Israel na hahatulan ng Diyos ang mga bansa nakalista mula sa 1:3 hanggang 2:16. Mayroong pitong na bansang nakasulat na hahatulan ng Diyos. Ang unang anim ay ang mga bansang  ng hahatulan ng Diyos at ang ikapito ay ang dalawang kaharian ng Israel.

Ang pananalitang "Sa tatlong kasalanan at apat ay hindi Ko babawiin ang parusa" ay ang pagkakakilanlan ng aklat ng Amos pagdating sa paghahatol. Ang bilang na "tatlo" na may kinalaman sa kasalanan ay nagsasalarawan ng kasagaran ng kasalanan ng mga bansang nabanggit habang ang bilang na "apat" ay ang nagsasalarawan na labis labis na kasalanan. Inilahad sa bahaging ito ang mga kasalanan ng bawat bansa. Dahil dito sa pagsasalarawan ng kasalanan ng mga bansang ito, ang paghahatol ng Diyos laban sa kanila ay siguradong mararanasan kasama ang dalawang kaharian ng Israel.

Sa listahan ng mga bansa na siguradong parurusahan ng Diyos, mapapansin na nasa hulihan ng listahan ay ang hilagang kaharian ng Israel. Intensyon ng sumulat na ilagay sa huli ang Israel (hilagang kaharian) sapagkat ang propesiyang ito ay nakapokus sa Israel. Bukod inilagay sa huli ng sumulat ang Israel, ito ang may pinakamahabang listahan ng mga kasalanan sa lahat ng mga bansang nabanggit. Ang paglapastangan sa tunay na Diyos sa pamamagitan ng pagsamba sa mga diyus-diyosan at pang-aapi ng mga mahihirap ay ang kasalanan ng Israel (2:6-8). Dahil dito parurusahan ng Diyos ang Israel kahit pa gumawa ang Diyos sa kanila mula sa Ehipto hanggang Canaan (2:9-12). Walang makakatakas at makakapagligtas sa Israel mula sa parusa ng Diyos (2:13-16).

 B. IKALAWANG BAHAGI: Kabanata 3-6     ANG MENSAHE NG PAGHAHATOL LABAN SA ISRAEL

Sa mga kabanatang ito, inilahad ang dahilan kung bakit hindi babawiin ng Diyos ang parusa laban sa Israel. Ang una ay patungkol sa kasalanang ng Israel. Ano ang kasalanan ng Israel na nagpaningas sa galit ng Diyos?  Ang panawagan sa 5:24 na matuwid na pamumuhay at pagbibigay ng hustisya sa mga naaapi ay nagpapakita ng kasalanan na ito. Ang mga mayayaman sa Israel ay ginagamit ang kanilang kapangyarihan upang pahirapan ang mga mahihirap. Sila ay mas matindi pa sa pagpapahirap na ginawa ng mga taga Asdod at Ehipto . Ang mga bansang ito ay pinahirapan ang ibang bansa ngunit sila ay kapwa nila taga-Israel ang pinahihirapan at hindi binibigyan ng hustisya ang mga naapi(4:1-3; 5:10-12). Dahil dito ang kanilang pagsamba ay isang paimbabaw na pagsamba. Pagsamba na hindi katanggap-tanggap sa Diyos. Paano tatanggapin ng Diyos ang kanilang pagsamba, paghahandog, pagdirawang ng mga pista, at mga awitan (4:1-3; 5:26) kung hindi nila sinusunod ang utos ng Diyos na maging matuwid at magbigay ng hustisya para sa mga mahihirap. Alalahanin na nagbigay ang Diyos ng batas para sa mga mahihirap at mga api (Deut

Pangalawa, nais ng Diyos na talikuran ang kanilang mga kasalanan. Maliban na magbigay ng babala ang Diyos, hindi Niya parurusahan ang Kanyang bayan (3:2-8). Dalawang paraan ang ginawa ng Diyos upang himukin sila na tumalikod sa kanilang mga gawa. Ang una ay ang negatibong pamamaraan  upang malaman nila na sila ay nagkakasala at tumalikod sa kasalanang kanilang ginagawa. Nagpadala ang Diyos ng tag-tutom, tag-tuyot, mga peste sa kanilang mga pananim, mga salot gaya ng pamamaraan na ginawa sa Ehipto, at pagwasak gaya ng Sodoma (4:6-11). Sa kabila nito ay hindi tumalikod  ang mga taga-Israel (4:11b). Ang pangalawa pamamaraan upang himukin silang sa pagtalikod ay ang paanyaya na hanapin ang Diyos at ang paggawa ng kabutihan upang mabuhay (5:4,6,14) ngunit hindi pa rin sila tumalikod sa likong pamumuhay at kawalan ng hustisya para sa mga naaapi.

Dahil dito ang banta ng pagkawasak sa Israel ay hindi na babawin ng Diyos. Ang katagang "Maghanda na sila para humarap sa Diyos" (4:12) ay katagang pagbabanta dahil sa hindi nila pagtalikod sa kanilang kasalanan. Ang bantang pagkawasak ay inihayag din sa pamamagitan ng pagpapakilala ng Diyos bilang Panginoong Diyos ng Hukbo (4:13; 5:14, 27; 6:8, 14). Hindi na babawiin ng Diyos ang parusang daranasin ng hilagang kaharian (Israel) kahit pa ito ay Kanyang hinirang mula sa mga bansa. Sila ay ibabagsak ng Diyos at walang tutulong sa kanilang pagkawasak at lahat ng mayroon sila ay aalisin sa kanila (5:1-3; 6;8). Wawasakin ng Diyos ang Bethel, ang lugar kung saan ang paimbabaw na pagsamba ay ginaganap (3:14; 4:4-5; 5:6-7) at ang mga pagmamay-ari ng mga mayayamang namumuhay ng laksang pamumuhay (3:15). Kahit pa ang kanilang matibay na moog ay wawasakin ng Diyos (5:9) maging sa kanilang pakikidigma sila ay magiging talunan (5:3). Paano ito gagawin ng Diyos ang parusang ito. Ang parusa laban sa hindi pagtalikod sa kanilang kasalanan ay sa pamamagitan ng isang malakas at masamang bansa. Gagamitin ng Diyos ang Emperyo ng Asirya para wasakin ang Israel at ipatapon sa lugar ng Damasco sa Sirya ang mga mamayan ng Israel (5:27).

Ang panahon ng pagwasak sa Israel ay tinatawag na Ang Araw ng Panginoon (5:19-20). Ito ay araw ng kadiliman para sa Israel. Ang mga larawan ng walang kawala sa parusa sa Araw ng Panginoon ang mga Israel. Sa ikaanim na kabanata inihahayag ang kasiguraduhan ng kaparusahan laban sa mga hangal, mayayaman, at nang-aapi ng mga mahihina at mahihirap. Ang panunumpa ng Diyos sa Kanyang sarili (6:8) ay naghahayag na sigurado na ang parusa laban sa pagiging arogante ng Israel. Isinasalarawan dito ang kawalan ng halaga ng mga bagay na kanilang tinayo gaya ng pinagmamalaki nilang mga moog, mararangyang mga kabahayan, at iba pa. Ang lahat ng mga ito ay wawasakin ng Diyos. Matatapos ang masasayang araw ng mga mayayaman sapagkat sila ay itatapon bilang mga bihag. Ang pagkawasak at pagkakabihag ng Israel ay natupad noong 722B.C. sa ilalim ng Imperyong Asirya.

C. IKATLONG BAHAGI: Kabanata 7-9:10    ANG MGA PANGITAIN

Ang planong parusa laban sa Israel ay inihayag sa mga pangitain ni Amos sa tatlong huling kabanata. Sa unang kabanata mayroong tatlong pangitain: ang pagdating ng mga balang; ang pagpapadala ng apoy; at ang hulog (panukat).

Ang unang dalawang pangitain ay magkaugnay. Ito ay pamamaraan ng Diyos para parusahan ang Israel. Ang taggutom na sinisimbolo ng pagdating mga balang at ang apoy ng pagwasak ng ng mga Israel ang gagamitin ng Diyos (7:1, 4). Ngunit ang mga ito ay hindi gagamitin ng Diyos bilang parusa. Ang panalangin ni Amos na ihinto ang mga ito ay nagpabago sa isip ng Diyos upang hindi gamitin ang mga ito bilang parusa (7:2-3, 5-6). Ngunit ano nga ba ang gagamitin ng Diyos na parusa para sa Israel? Ang ikatlong pangitain na "hulog" ay nangangahulugan na hahatulan ng Diyos ang Israel ayon sa Kanyang panukat. Ang panalangin ni Amos ay hindi nangangahulugan na hindi na parurusahan ang Israel, kundi sinasabi ng Diyos na hindi sa pamamagitan ng mga balang at apoy parurusahan ang Israel kundi sa pamamagitan ng espada (7:9).

Dahil sa propesiya na si mamatay si Jeroboam II (hari ng Israel) sa pamamagitan ng espada, itong si Amazias na galit kay Amos dahil sa propesiya laban sa Israel. Nais ni Amazias na siya ay tumigil at bumalik  ng Juda at doon magpropesiya. Ngunit ipinagpatuloy ni Amos ang pagpopropesiya laban sa Israel. Ang kabuuan ng propesiya laban sa Israel ay inilatag sa 7:16-17. Ang Israel ay magiging bihag at itatapon sa ibang lugar (7:17).

Ang ikawlawang pangitain ay ang mga prutas sa basket (8:1). Ito ay nagsasalarawan sa parusa laban sa Israel (8:2). Sa Araw ng Panginoon magwawakas ang kasiyahan, selebrashon at mga paimbabaw na pagsamba. Isinalarawan sa propesiya ang mangyayari sa araw na iyon na puno ng kalungkutan at pagdadalamhati. Ang mga araw sa panahon na iyon ay mapait (8:5-6, 8-12). Ito ay siguradong magaganap na ipinapakita ng panata ng Diyos na hindi Niya kakalimuta ang alinmang gawa ng Israel (8:7). Inilahad din dito ang taggutomhindi sa pagkain kundi sa salita ng Diyos. Ito ang panahon na kahit hanapin nila ang Salita ng Diyos ay di nila matatagpuan (8:11-14). Walang propetang ipapadala ang Diyos para sa kanila. Ito ay parusa laban sa hindi nila pagtalima sa sinasabi ng mga propeta. Kahit pa nais nilang tumawag sa Diyos ay walang tugon ang Diyo sapagkat hindi nila pinakinggan ang Diyos. Dahil sa kawalan ng Salita ng Diyos, ang bansang Israel ay babagsak at hindi mkakabangon muli (8:14).

Ang ikatlong pangitain ay ang Panginoon na nakatayo sa tabi ng altar (9:1). Inihayag ng Panginoon ang kasiguruhan ng parusang mararanasan ng Israel dahil sa kanyang kasalanan (9:8a). Ang parusa laban sa Israel ay pagwasak sa kanila. Ngunit hindi sila wawasakin ng buo. (9:8b) ngunit ang mga naniniwalang hindi sila parurusahan ng Diyos ay mamamatay sa pamamagitan ng tabak.

C. IKAAPAT NA BAHAGI: Kabanata 9:11-15    ANG PANGAKONG PAGBANGON NG ISRAEL

Sa kabila ng kasiguraduhang parusa ng Diyos laban sa Israel, mayroong pag-asa na ibabangon muli ng Diyos ang bansang Israel. Ang pagbangon ng Diyos sa Israel ay katuparan ng pakikipagtipan kay Abraham kung saan ang Israel ay magiging pagpapala sa mga bansa (9:11-12). Isinlarawan sa 9:13-15 ang pangakong panunumbalik ng Israel bilang bayan ng Diyos.

Philippians 1:3-11

1:3-5

This part of the letter where Paul exhort the Philippian brethren. Paul reveals his heart for these brethren that every time he remembered them he is very thankful to God. The very reason why he give thanks the Lord every time he remembered them is because of their service to God. Paul rejoices and offer a prayer with joy because of their participation in the gospel from the very start of their faith even in the time of Paul's imprisonment. There are two ways how they participate in the gospel in this letter. First, they preach the gospel (1:14). Second, they support the Paul (4:15).

1:6

The challenge for interpreting this verse is the meaning of good work. What is that good work which Paul is referring to that God started and will finish at the coming of the Lord Jesus Christ? More likely it refers to the ongoing effect of gospel, which is salvation. This verse includes the past, present, and future aspect of salvation namely, justification, sanctification, and glorification respectively. This interpretation can be proved by the idea of being partaker of grace with Paul in the following verse. Although some scholars have different interpretations of "good work" (i.e. sanctification, ministry of partnership with the gospel, sacrifice), still it is related to salvation on its entirety based on the understanding of "partaker of grace". Another proof is the confidence of Paul that these brethren have salvation. The fruit of righteousness (1:11), the granting of faith and suffering (1:29), and citizenship in heaven (3:20), and the names written in the book of life (4:3) are proofs of salvation in which Paul is confident with.

The second thing to be interpreted is the confidence of Paul. While most of the scholars interprets Paul's confidence is on God in this verse, the structure and grammar of this verse does not fit this interpretation although it is undeniable that Paul's confidence is on God alone. However, this passage must be interpreted grammatically to determine the confidence of Paul. His confidence is the very fact, "He who began a good work in you will perfect it until the day of Jesus Christ." First, the demonstrative pronoun "touto" is neuter in gender. If this pronoun modifies the participle "enarksamenos," it does not agree with the word "touto" in gender. Therefore, it is more likely that Paul's confidence is on the idea that the clause expresses. Second, the "oti" clause functions as a direct object in the sentence (Paul is sure of what?). The demonstrative pronoun modifies the entire "oti"clause and they are both functioning as direct object in the sentence. Therefore, Paul is confident to the fact stated in the "oti" clause.

1:7
In this verse Paul is referring back to his confidence that he feels for all of the Philippian brethren. The reason of Paul why he feels that way for them is because they are in Paul's heart. It means that Paul loves them for the reason that they are partakers of grace with him. How do they become partakers of grace with Paul. First, they are partakers of grace in terms of imprisonment. This refers to suffering. The idea sharing in Paul's suffering echoes in 1:29. Suffering is the thing that every servant of Christ should anticipate. Jesus told his disciples that they will suffer in association with him (Matt 5:10-12; 10:22; John 15:18-20). Second, in the defense and confirmation of the gospel. This refers to the ministry of the gospel. In the same way, this idea echoes in 4:3. Paul loves those who are in partnership in the for the cause of the gospel.

1:8
Paul's witness of his love for them is God. Mentioning God as his witness of his love for the Philippian brethren shows his sincerity of his affection toward them. He longs for them with the same affection of Christ. In John 17:24 Christ expresses His affection to  all whom the Father has given to Him. This affection must be present to all pastors and leaders of the church

1:9-11
This passages is all about the prayer of Paul for the Philippian brethren. This prayer has five elements (content, manner, purpose, result, and end goal). The content of prayer is that their love may abound all the more. Apparently, there is love in their hearts and he wants this love to abound. The word "abound" is in present tense expressing the idea of continuous progression of love. It must continue to abound. What kind of love should abound? The word love here is "agape" instead of "philos." While philos is for mutual love, Paul  uses "agape" which is unconditional/sacrificial love. This is the value that Paul wants the Philippian brother to progress wherein they must sacrifice for others, which Paul encourages them to do in chapter 2 of this epistle.

Further, Paul advises them the manner in which love must abound. Love must be in the sphere of real knowledge and all discernment. This addresses the issue that despite of their love for the ministry and Paul, there is wrong motive that leads to quarrel (1:15; 2:3-4; 4:3). But what is the real knowledge and discernment? Real knowledge (epignosis), anchors from the idea sacrificial love, refers to a kind of knowledge whose object is Christ alone. In 3:8, Paul considered his confidence in flesh as rubbish (technically dung) in order to know Christ. To be more specific, Paul wants to know Christ in the area of being obedient slave who loves sacrificially (2:5-10). In addition, the word discernment (aisthesis) is to determine what is right and good. The idea of discernment is accentuated in 4:8.

Why love should abound in the sphere of true knowledge and discernment? Paul gives his purpose in verse 10 that is to prove or to be sure of something that is excellent. Paul wants them to be cautious in doing something or else they might get into trouble, or they might hurt others. The preaching of the gospel out of envy and strife (1:15), divided mind, hearts, spirit and intent (2:2), and the tension between two women (4:3) are the effects of not being cautious in terms of decision/actions because there is no sacrificial love in the true knowledge and discernment.

To continue, proving something as excellent may result to sanctification (pure and blameless). Paul is concerned with the preservation of their lives in purity until the coming of the Lord Jesus Christ. Sanctification is the aspect of salvation wherein human responsibility is present. This is also the ongoing process that will end at the coming of the Lord Jesus Christ, and by this a person is preserved as pure and blameless until the Second Coming.

After knowing the result, the basis of Paul's prayer that they may abound in love, is that they are filled with the fruit of righteousness. The challenge here is the interpretation of word fruit. To understand the interpretation of the word fruit, the meaning of righteousness must be determined first. It is undeniable that the righteousness which comes from Christ is the imputed righteousness once a person believed Him. This righteousness that comes from Christ will definitely produce fruit, which is considered as practical righteousness (sanctification). In this verse, both the legal aspect of (justification) and the practical aspect of salvation (sanctification) are presented. One thing that should not be overlooked is that sanctification does not begin with human responsibility but with the righteousness that comes from Christ. There is already the fruit by which every believer should walk through. This is the same idea in Ephesians 2:10, the good works prepared in advance by which every Christian should walk. Christian walk, therefore, is the projection of fruit of righteousness that comes from Jesus Christ.

Finally, the last element is the end goal. The end goal of Paul's prayers is to the glory and praise of God. This is the ultimate goal. Any actions that do not aim for the glory and praise of God is nothing but a sin. Paul is directing their service in the right trajectory, which is the path that will give glory and praise to God. This is the motivation by which Paul pray that their love may abound more and more. He wants God to be glorified and praised through their service of God.

To sum up 1:3-11, what makes Paul to bow down to God in prayer with joy is their participation with the gospel, confidence that God will complete the good work He started in their lives, and the hope that their love will abound all the more for the glory and praise of God. This exhortation of Paul conditions the mind and heart of the Philippian brethren to listen and to obey the things that God wants them to do and to live out through this epistle.

Philippians 1:1-2

These two verses are part of the salutation of the epistles to the Christians in Philippi.

1:1a Paul and Timothy, bond-servants of Christ Jesus,

Paul is the sender of this letter. In this salutation, Paul includes Timothy. He includes Timothy for the reason that he has a plan to send him to Philippi for a specific purpose (2:19).
Paul describes themselves (he and Timothy) as bond-servants. The word bondservant comes from the Greek word "dulous", which technically means a slave. A slave has been bought and becomes a possession of someone. He has no right instead he must do whatever his master wishes him to do.
The master is no other than Jesus Christ. They are slaves of Christ; bought by Jesus Christ from the marketplace of sin and he owns them for specific purpose.

1:1b To all the saints in Christ Jesus who are in Philippi, including the overseers and deacons

This part is to whom the letter is addressed, which is apparently for the saints in Philippi. He describes them as saints in Christ. Among the letters of Paul to the churches, only the prison epistles to the churches (Ephesus, Colossae, and Philippi) he uses the phrase"saints in Christ." This phrase is to describe them that their holiness is associated with the work and person of the Lord Jesus Christ. This means that they cannot be considered holy unless they are in Christ Jesus.

Another peculiar thing in this letter is that only in this letter Paul specially includes the two offices: the overseers and deacons. This gives the idea that there are only two offices of the church biblically. The overseers who oversee the spiritual aspects of the church and the deacons who are in charge in service in the church are very significant in this letter. More likely, the reason why Paul mentioned these two offices because of the problem in the church as far as service is concerned. Maybe there is a problem among the overseers and deacons, but more likely, Paul wants them to be aware of the issue in serving the Lord (competition/division) and to resolve the issue as soon as possible.